instrument muzyczny z grupy chordofonów szarpanych; pudło rezonansowe owalne z przewężeniem w środku i płaskimi ścianami dolną i górną, w której znajduje się okrągły otwór rezonansowy; szyjka wydłużona, zaopatrzona w metalowe progi; przeważnie 6 strun strojonych w kwartach z tercją między 4 i 5 struną; struny skraca się lewą ręką zarywając je palcami prawej ręki lub specjalnym plektronem (dla uzyskania dźwięków o ostrej, metalicznej barwie); znana od czasów średniowiecznych, popularność zdobyła dopiero w XVIII i XIX w. na terenie Włoch i Hiszpanii, zarówno jako instrument amatorski, jak koncertowy; w Polsce pojawiła się w 2. poł. XVI w.; obecnie stosowana jako instrument akompaniujący, rytmiczny (w zespołach muzyki rozrywkowej oraz jazzowych) oraz solowy (liczne kompozycje na g. pochodzą z kręgu twórców hiszpańskich i latynoamerykańskich); występuje w wielu odmianach, m.in. g. hawajska - nie różniąca się budową od zwykłej, w której struny skraca się suwakiem, powodując charakterystyczny, jękliwy ton i wibrację dźwięku; g. elektryczna - bez pudła rezonansowego, w której pod strunami umieszczone są przetworniki elektromagnetyczne (niekiedy pudło zostaje zachowane, przetworniki zaś podłącza się do specjalnych filtrów wywołujących skomplikowane efekty brzmieniowe, np. typu booster); w ostatnim okresie w muzyce rozrywkowej obserwowany jest renesans gitary klasycznej (liczne nagrania typu "unplugged").
PRÓG, AMERYKI ŚRODKOWEJ MUZYKA, YEPES, LUTNIA, IRLANDZKA MUZYKA, UKULELE, AOJDA, GITAROWA PRZEKŁADNIA, AMERYKI PÓŁNOCNEJ MUZYKA, ELEKTROFONY