ELEKTROFONY

instrumenty muz., w których dźwięk wytwarzany jest za pośrednictwem drgań elektr., a odtwarzany, po wzmocnieniu, przez głośniki; dzielą się na elektromechaniczne (impulsy mech. przetwarzane na impulsy elektromagnetyczne - np. gitara elektr., skrzypce elektr., fortepian elektr., organy Hammonda), piezo- i fotoelektryczne (claviset, organy Hugoniota) i elektroniczne (drgania wytwarzane w generatorach elektronicznych); 1906 pierwsze organy elektr. (telharmonium) skonstruował Amerykanin T. Cahill; ważyły one ok. 200 t, zaś źródłem dźwięku było blisko 150 prądnic elektr. Pierwotnie poszukiwano e. imitujących dźwięk instrumentów klasycznych (organów, fortepianu, skrzypiec) lub głos ludzki, potem e. nadawano brzmienie całkowicie oryginalne, zmodyfikowane niekiedy przez stosowanie skomplikowanych urządzeń filtrujących (np. gitara elektr.); ob., dzięki zastosowaniu skojarzonych z e. urządzeń komputerowych możliwa jest niesłychanie złożona analiza i synteza dźwięku. E. budziły od początku zainteresowanie kompozytorów muzyki klasycznej (A. Honegger, L. Stokowski, R. Strauss, P. Hindemith, W. Egk, M. Ravel, O. Messiaen), jednak największe pole zastosowania zyskały w muzyce rockowej oraz w muzyce kościelnej (w większości nowych obiektów sakralnych instalowane są tańsze i prostsze od piszczałkowych organy elektronowe); powszechnie wykorzystuje się e. w muzyce filmowej i teatralnej; e. umożliwiają również szybką naukę muzyki. Najwięksi producenci e. to firmy SONY, YAMAHA, MOOG, CASIO.