w systematyce instrumentów C. Sachsa termin oznaczający grupę instrumentów, w których rolę źródła dźwięku pełnią napięte struny. Ze względu na sposoby wydobywania dźwięku ch. dzielą się na: szarpane palcami lub plektronem (harfa, mandolina, klawesyn), uderzane (np. fortepian, cymbały), pocierane (skrzypce), dęte (harfa eolska). Prototypem ch. jest łuk muzyczny z drgającą cięciwą jako struną, zaopatrzony w prymitywny rezonator; znane ok. 2000 p. n. e. w Asyrii i Babilonie (harfy, liry, cymbały, tandur); ok. 1000 p.n.e. w Indiach pojawiły się smyczki; mechanizm klawiszowy znany dopiero od średniowiecza.
KLAWIKORD, KEMANGE A GUZ, STRUNA, LUTNIA, POLSKA. MUZYKA LUDOWA, TEORBAN, GEK-KIN, INSTRUMENTY MUZYCZNE, ARABSKA MUZYKA, WIOLONCZELA
- KUBAŃSKA MUZYKA, (muz. 1)
- RZYMU STAROŻYTNEGO MUZYKA, nie jest dostatecznie...
- POLSKA. MUZYKA LUDOWA, pozostaje w ścisłych...