najstarszy instrument z grupy chordofonów klawiszowych uderzanych, znany od czasów średniowiecznych; klawiatura umieszczona wewn. płaskiej, prostokątnej skrzynki wzdłuż jej dłuższego boku; na końcu każdej dźwigni klawiszowej jest umocowany pionowo tangent, nad którym biegnie struna; po prawej stronie k. znajduje się płyta rezonansowa z podstawkiem i strojnica, w której znajdują się kołki do napinania strun; przyciśnięcie klawisza wywołuje uderzenie tangenta w strunę i drgania tej jej części, która znajduje się między tangentem i podstawkiem. Brzmienie k. jest b. ciche, co czyni go instrumentem nadającym się wyłącznie do muzykowania kameralnego; prototypem k. był monochord, w którym liczbę strun zwiększono o cztery; w XVI i XVII w. budowano tzw. k. związane o liczbie klawiszy większej niż liczba strun (tangenty uderzając w różne miejsca tej samej struny wydobywały z niej dźwięki o różnej wysokości); k. był pozbawiony nóg i w czasie gry stawiano go na stole. W XVIII w. wyparty z praktyki muzycznej przez fortepian.
OPERA, TANGENT, TOCCATA, PRÓG, MONOCHORD, PEDAŁ, SILBERMAN
- BOBROWSKI Johannes, (1917-65)
- Bobrowski Johannes, (1917-65)