literatura okresu cesarstwa wschodniorzymskiego (395-1453) tworzona w j. greckim; początkowo (IV-VI w.) epigońska kontynuacja gr. literatury starożytnej z czasem uwzględniająca rosnącą rolę chrześcijaństwa; wyróżnia się jedynie dziejopisarstwo Prokopiusza z Cezarei; w VIII-IX w. rozwój lit. teologicznej (Jan z Damaszku) oraz hagiograficznej (Leontias z Neapolu); złoty okres b.l., zwłaszcza poezji i historiografii, przypada na panowanie dyn. Komnenów (1081-1185) i Angelosów (1185-1204), m.in.: J. Geometres, M. Psellos, Anna Komnena, J. Kinnamos; późniejsze wieki (XIII-XV) to zwrot ku twórczości ludowej: bajki, baśnie, opowieści rycerskie, sagi, m.in. epos Bazyli Digenis Akritas; działali wtedy wybitni historycy (Gregoras, ces. Jan Kantakuzenos, L. Chalkokondyles); za prekursorów renesansu uważa się Plethona i Bessariona; wraz z upadkiem cesarstwa zakończyła się b.l. ustępując miejsca lit. nowogreckiej.
- GRECKA LITERATURA, literatura Grecji nowożytnej...
- RUMUŃSKA LITERATURA, początkowo rozwijała...
- ROSYJSKA LITERATURA, początki piśmiennictwa...