"poemat celowy", najdoskonalsza forma poezji staroarabskiej, ukształtowany w czasach przedmuzułmańskich; jej układ, treść i forma są uświęcone tradycją; k. zaczyna się od wstępu lirycznego (nasib), w którym poeta opiewa ból spowodowany przybyciem na miejsce dawnego obozowiska ukochanej, gdzie znajduje tylko ślady po namiotach; zawiera opis (wasf) podróży po pustyni lub stepie połączony z pochwałą swojego wielbłąda lub konia i cel (kasd), którym może być pochwała lub szyderstwo (z osoby, rodu czy plemienia); ostatnim, nieobowiązkowym elementem jest sentencja filozoficzno-moralna (hikma). Składa się z serii dwóch półwierszy (bejtów) tworzących pewną całość myślową (od kilkunastu do stu) o rygorystycznej metryce. K. naśladowali europejscy romantycy (A. Mickiewicz w Farysie).
- kasyda, (arab. kasida = poemat...
- Farys. Kasyda na cześć emira Tadż-ul-Fechra ułożona, Janowi Kozłow na pamiątkę przypisana, (1828)
- NEDIM, Ahmed (1681-1730)