(1885-1941)
malarz francuski; początkowo tworzył pod wpływem neoimpresjonistów oraz P. Cézanne'a (Wnętrze kościoła St-Severin); potem zbliżył się do kubizmu, uczestniczył w działalności grupy Section d'Or, malował dynamiczne kompozycje złożone z motywów architektonicznych (Widok wieży Eiffla, Wieża Laon) i figuralnych (Miasto Paryż). Zainteresowania problematyką światła i barw, badanie dynamicznych właściwości koloru i zasady równoczesności działań barwnych doprowadziły go do symultanicznego malarstwa abstrakcyjnego (seria Okna, cykle kompozycji Dyski, Koliste formy kosmiczne, Hołd dla Blériota). Tę tendencję malarską (dynamiczne, zrytmizowane układy form kolistych, wypełnionych czystym, jasnym kolorem) G. Apollinaire nazwał orfizmem. Po I woj. świat. współpracował z dadaistami i surrealistami, zajmował się dekoratorstwem (wystrój pawilonu na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu 1925 i pawilonów kolei i lotnictwa na paryskiej Wystawie Światowej 1937), scenografią (dla Les Ballets Russes S. Diagilewa), malował cykle Rytmów i Nie kończących się rytmów, tworzył polichromowane reliefy gipsowe. Wywarł silny wpływ na rozwój abstrakcji geometrycznej oraz sztuki kinetycznej.
FRANCUSKA SZTUKA, ORFIZM, DELAUNAY-TERK Sonia, SYMULTANIZM, KUBIZM, ABSTRAKCJONIZM
- ROBERT, Pochodzenia starogermańskiego,...