musica da camera, komnatowa muzyka (muz. 2)
kompozycje pisane na niewielką liczbę instrumentów (duety, tria, kwartety, kwintety, sekstety, septety, oktety, nonety); otrzymują one nazwy w zależności od składu, np. trio fortepianowe, kwartet smyczkowy, kwintet na instrumenty dęte; partie poszczególnych instrumentów są realizowane przez jednego wykonawcę (w przeciwieństwie do chórowej obsady symfonicznej). Najpopularniejszą formą m.k. jest kwartet smyczkowy, który pojawił się w okresie baroku, najdoskonalszą formę osiągnął zaś dzięki klasykom wiedeńskim (W.A. Mozart, J. Haydn, L. v. Beethoven); przetrwała ona do końca XIX w., zawdzięcając kompozytorom franc. (M. Ravel) wprowadzenie nowych środków artykulacyjnych, w podobnym kierunku szły także poszukiwania B. Bartóka, P. Hindemitha, D. Milhauda; w XX w. m.k. oddziaływała także na kształt instrumentacji symfonicznej (wyodrębnienie w orkiestrze symfonicznej małych grup instrumentów o brzmieniu kameralnym: A. Schönberg, C. Debussy, A. Webern); do najwybitniejszych pol. twórców m.k. należą: K. Penderecki, B. Szabelski, T. Baird, H. Górecki, G. Bacewiczówna.
- KAMERALNA MUZYKA, musica da camera, komnatowa...
- CHIŃSKA MUZYKA, odznacza się wyjątkową...
- JAPOŃSKA MUZYKA, na tle azjatyckim charakteryzuje...