taniec kołowy, korowodowy, w metrum 3/4 i o umiarkowanym tempie; powstał z ludowych tańców weselnych (pieszy, chmielowy), przenikając w XVII w. do kultury szlacheckiej, zyskując znany do dzisiaj układ oraz nazwę "taniec pol."; niezależnie nadal w folklorze rozwijały się tańce typu p.: chodzone; w środowiskach mieszczańskich tańczono m.in. świeczkowe, poduszkowe; obecna nazwa pojawiła się na przełomie XVIII i XIX w. i pochodzi od franc. nazwy "polonaise", która obejmowała formy taneczne wchodzące w skład suit lub samodzielne, znane na zach. Europy w okresie baroku i klasycyzmu (J.S. Bach, W.F. Bach, L. van Beethoven); pol. p. powstał niezależnie od "polonaise" oraz od innych form nazywanych niekiedy chorea polonica - nie mających wiele wspólnego z pol. tradycją. P. komponowali wszyscy najwybitniejsi kompozytorzy XIX w., wzorując się na dziełach M.K. Ogińskiego (J. Elsner, K. Kurpiński) lub tworząc własne interpretacje tej charakterystycznej rytmiki; najwybitniejsze są p. F. Chopina, z reguły trzyczęściowe, oparte na schemacie sonatowym lub formie ronda; zawierają one liczne elementy wirtuozowskie; podobny typ p. pojawia się u H. Wieniawskiego, F. Liszta, znanymi twórcami p. byli S. Moniuszko, Z. Noskowski, K. Szymanowski, a także P. Czajkowski i M. Musorgski.
POLONEZ
Muzyka poważna
CHODZONY, NIDECKI, POLSKI TANIEC, DRABANT, CHOPIN Fryderyk Franciszek, ALLA, MONIUSZKO, LIPIŃSKI, POLSKA, OGIŃSKI