(muz. 2)
profesjonalna m.p. pojawiła się w XIII w. wraz ze sprowadzonymi na dwór królewski truwerami; w XVI w. działali w Portugalii przedstawiciele szkoły flamandzkiej: D. de Goes i M. Cardoso; w XVII w. uformowała się w Évorze odrębna szkoła kompozytorska (M. Mendes, D. Lobo, F. de Magalhaes); większość dawnych zabytków portug. piśmiennictwa muzycznego uległa zniszczeniu w czasie trzęsienia ziemi, które 1755 zburzyło bibliotekę w Lizbonie; w XVIII w. silne są wpływy włoskie, na dworze król. działa wówczas D. Scarlatti, za którego sprawą spopularyzowała się w Portugalii forma sonatowa (twórczość J. de Seixasa); w 1. poł. XVIII w. zaczyna się kształtować opera portugalska (F. de Almeida, M. Portugal), która sto lat później da początek portug. szkole narodowej w muzyce (J. Viana da Motta); recepcję klasycyzmu wiedeńskiego w twórczości symfonicznej zapoczątkował J. Bomtempo; gł. przedstawiciele m.p. XX w. to impresjonista L. de Freitas Branco oraz R. Coelho nawiązujący do rodzimego folkloru; awangardę reprezentują L.F. Pires, A. Cassuto i E. Nuez.
- PORTUGALSKA MUZYKA, (muz. 1)
- AMERYKI POŁUDNIOWEJ MUZYKA, (muz. 1)
- EVORA, Cesaria (1942-2011)