Domenico (1685-1757)
syn Alessandra Pietro; kompozytor wł.; najpierw działał w kapeli królewskiej w Mediolanie, potem w Wenecji i Rzymie (kapelmistrz w prywatnym teatrze królowej Polski Marii Kazimiery oraz kapelmistrz przy Basilica Giulia); od 1714 w służbie dworu portugalskiego, od 1719 kapelmistrz króla Joo V i nauczyciel infantki Marii Barbary; 1729 wraz z Marią Barbarą, poślubioną Fernandowi, następcy tronu Hiszpanii, przeniósł się do Sewilli, a 1733 do Madrytu, gdzie do śmierci był nadwornym klawesynistą; jego utwory na klawesyn zapowiadają narodziny sonaty; są to gł. dwuczęściowe, homofoniczne utwory, jedno- lub wielotematyczne, wspaniale wykorzystujące możliwości faktury klawiszowej; 550 sonat (w tym najbardziej rewolucyjne w stosunku do konwencji muzyki barokowej Esercizi per gravicembalo), opery (13, m.in. Giustino, Tolomeo et Alessandro, Tetide in Sciro, Berenice Regina d'Egitto), muzyka kościelna, kantaty, serenady.