reguła konstrukcyjna w kompozycji dzieła wokalno-muzycznego, polegająca na imitacyjnym rozpoczynaniu poszczególnych odcinków melodycznych zgodnie ze składnią tekstu słownego; w praktyce kompozytorskiej p. ulegały tylko wybrane odcinki tekstowe, co podkreślało ich znaczenie; właściwym twórcą tej techniki komponowania był Josquin de Prés; utrzymała się ona do XVII w., gł. w formach motetowych, a później mszalnych; rozwój form przeimitowanych doprowadził do powstania techniki fugowanej, w której występowało zróżnicowanie odcinków imitowanych; kolejnym etapem było ujednolicanie tematyczne utworu, co doprowadziło do ukształtowania się formy fugi, a także ricercaru (G. Gabrieli), fantazji i canzony.
PRZEIMITOWANIE
Muzyka poważna