grupa kompozytorów austr. i wł. działająca w Wiedniu w XVIII w. przed wystąpieniem klasyków wiedeńskich; początkowo ton grupie nadawali Włosi, gł. A. Caldara, który po 1740 ustalił obowiązujący styl kompozytorski w muzyce symfonicznej, naśladowany przez innych twórców tego kręgu; po 1750 twórczość sz.s. odpowiadała na zapotrzebowanie muzyków amatorów (tzw. Hausmusik) lub profesjonalistów, wykonujących muzykę rozrywkową i taneczną na wolnym powietrzu; dominują wówczas serenady, notturni, cassazioni i divertimenta układane w cykle suitowe; gł. przedstawiciele sz.s. w tym okresie to J.A. Reutter, G.Ch. Wagenseil, J. Starzer, a zwł. M.G. Monn, którego zasługą jest poszerzenie obsady wykonawczej, a także ukształtowanie typu symfonii, który później rozwinął J. Haydn; innym twórcą, kształtującym warsztat Haydna miał być, wg rozmaitych ocen, Wagenseil, związany z kręgiem mannheimskim i często sięgający do źródeł folklorystycznych; wpływ sz.s. stopniowo malał wraz ze wzrostem popularności Haydna; sz.s. nie była grupą tak zwartą, jak np. szkoła mannheimska czy berlińska, stąd też pomiędzy tworzącymi ją kompozytorami występowały znaczne różnice stylistyczne.
- AUSTRIACKA MUZYKA, 1. ludowa wykazuje liczne...