1. ludowa wykazuje liczne podobieństwa z folklorem szwajcarskim i płd.-niemieckim (instrumenty pasterskie i sygnałowe, m.in. róg alpejski, zawołania na zwierzęta, maniera jodłowania); wpływy niem. zaznaczają się w pieśniach religijnych, balladach, tańcach (lendler, polka), pieśniach biesiadnych i cechowych, rozmaitych przygrywkach instrumentalnych); typowe instrumentarium to skrzypce, basy, cymbały, harfa, flety poprzeczne i podłużne, niekiedy drumla; 2. profesjonalna m. a. rozwijała się w sferze wpływów niem. i krajów pozostających we władaniu Habsburgów; w średniowieczu gł. ośr. m.a. były Wiedeń i Salzburg; najstarsze zabytki austr. chorału gregoriańskiego pochodzą z przeł. IX i X w.; w XII i XIII w. w Wiedniu aktywni byli minnesingerzy (Walther von der Vogelweide i Neidhardt von Reuenthal); w XIV w. pojawia się pieśń wielogłosowa (m.in. Oswald von Wolkenstein). Styl renesansowy w m. a. kształtują zarówno kompozytorzy flamandzcy (m.in. H. Isaac, J. Vaet), jak rodzimi, pochodzenia austr. i niem. (P. Hofheimer, Arnold von Bruck, H. Finck); barok przynosi rozwój wielkich form wokalno-instrumentalnych (opera, oratorium) oraz obecność w najsławniejszych zespołach muzyków pochodzenia wł. (M.A. Cesti, A. Calkdara, F. Conti); 1626 odbyło się pierwsze przedstawienie operowe w Austrii, zaś 1667 otwarto pierwszy teatr operowy. Znaczącą rolę w muzyce europejskiej Austria zaczęła odgrywać w 2. poł. XVIII w. (szkoła starowiedeńska - M.G. Monn, J. Starzer; szkoła mannheimska), gdy z rozmaitych nurtów i poszukiwań zaczął się wyłaniać styl nazwany klasycyzmem wiedeńskim (nowe formy muz.: symfonia, koncert, kwartet, kwintet); od 1752 działa w Wiedniu wielki reformator opery Ch.W. Gluck; poniekąd na przeciwległym biegunie tego nurtu lokuje się twórczość popularnych x singspieli; twórczość J. Haydna, W.A. Mozarta, L. van Beethovena wyznacza ramy klasycyzmu wiedeńskiego, które staną się ważnym punktem odniesienia dla twórców XIX-wiecznych; dla twórczości wokalnej w Austrii i Niemczech przełomowe znaczenie miała działalność artystyczna F. Schuberta; innymi wybitnymi twórcami tej epoki byli A. Salieri, J.N. Hummel oraz wybitny pianista-pedagog C. Czerny; w I poł. XIX w. powstają w Austrii pierwsze instytucje życia muz.: Towarzystwo Przyjaciół Muzyki, konserwatorium i filharmonia; stulecie to przyniosło także rozwój muzyki tanecznej, reprezentowanej gł. przez walc tzw. wiedeński (J. Lanner, J. Strauss), wykorzystywanej również w bardzo popularnej twórczości operetkowej (F. Suppé, J. Strauss syn, F. Lehár); w II poł. XIX w. kwitnie twórczość symfoniczna (A. Bruckner, G. Mahler, Niemiec J. Brahms); w pierwszych latach XX stulecia pojawiają się eksperymenty dodekafoniczne A. Schönberga, następnie jego uczniów (A. Berg, A. Webern), tworzących tzw. wiedeńską szkołę dodekafoniczną; silne są także tendencje awangardowe, prowadzące do eksperymentów w dziedzinie sonologii, muzyki komputerowej, aleatoryzmu; wysoką pozycję m.a. w świecie pozwalają utrzymać wybitne zespoły wykonawcze (wiedeńska Staatsoper, Wiener Philharmoniker) współpracujące z najwybitniejszymi dyrygentami (m.in. G. Mahler, B. Walter, R. Strauss, K. Böhm, H. von Karajan, H. Graf) i śpiewakami; od 1920 w Salzburgu odbywa się coroczny festiwal poświęcony przede wszystkim W.A. Mozartowi, zaś od 1951 w Wiedniu organizuje się Wiener Festwochen; Austria jest także jednym z gł. w świecie ośr. edytorstwa muzycznego, zarówno dawnego, jak współczesnego.
- JELINEK, Hanns (1901-69)
- BRUCKNER Anton, (1824-1896)
- LACH, Robert (1874-1958)