muzyka narodów zamieszkujących Republikę Mongolską i rozproszonych na terytorium Eurazji (np. Buriaci w Azji, Kałmucy nad Wołgą, w Chinach); m.m. cechuje unisonowe prowadzenie głosów w muzyce wokalnej i instrumentalnej (z elementami burdonu), diatoniczny system tonalny (heptatonika). W pieśniach obowiązują dwa style wykonawcze: o rytmice ostro pulsującej i wyraźnie zarysowanej oraz o rytmach swobodnych; temu drugiemu stylowi towarzyszy specyficzna, stłumiona barwa głosu. M.m. wykazuje pokrewieństwa z muzyką narodów tureckich z rejonu Ałtaju, Chin, Tybetu (wspólnota religijna - lamaizm); są one zarysowane w instrumentarium (m.in. charakterystyczny instrument fidel z ośmiobocznym pudłem rezonansowym, popularny także w Chinach), tonalności, sposobie wykonywania pieśni, charakterze utworów epickich; inne instrumenty to fidel dwustrunowy (morin-khuur) związany z kultem konia oraz 14-strunowy dörwen-khike-khuur o pudle cylindrycznym lub sześciobocznym, a także cytra, gitara, flet poprzeczny (limba), bęben szamański (dabyl). Ważną rolę pełni pieśń epicka, a także poematy dydaktyczne, pieśni liryczne o symbolice kosmologicznej, patriotyczne, masowe. Obecnie do m.m. przenikają elementy muzyki europejskiej. Najbardziej znanym mongolskim kompozytorem współczesnym jest B. Damdinsüren.
- CHIŃSKA MUZYKA, odznacza się wyjątkową...
- BURIACI, koczowniczy lud mongolski...