(muz.)
podstawowy interwał muzyczny odpowiadający stosunkowi częstotliwości drgań 2:1 (np. o. C-c odpowiada stosunkowi drgań 65,406 Hz i 130,81 Hz); zawiera 12 półtonów (oktawa czysta); ze względu na szczególne podobieństwo dźwięków odległych o o., interwał ten tworzy tzw. konsonans idealny i przyjmuje się go za podstawę całej stosowanej w muzyce skali częstotliwości dźwięku (strój), wyodrębniając następujące nazwy kolejnych o.: subkontra (od C2), kontra (od C1), wielka (od C), mała (od c), razkreślna (od c1), dwukreślna (od c2), trzykreślna (od c3), czterokreślna (od c4), pięciokreślna (od c5) i sześciokreślna (od c6); obejmuje to rozpiętość częstotliwości drgań od 16,351 Hz do 8,372 kHz. Skala głosu ludzkiego (człowieka dorosłego) obejmuje ok. 1,5 oktawy (w mowie wykorzystuje się ok. 1/3 tego zakresu); dzięki ćwiczeniom, u śpiewaków, może zostać rozszerzona do 2 oktaw (w b. nielicznych przypadkach do 4, np. skala głosu K. Didura i Y. Sumac); w muzyce wykorzystuje się obszar słyszalności od ok. 32 Hz do 8 kHz, w mowie - od 256 Hz do 4,1 kHz.