styl w architekturze wnętrz, meblarstwie, sztukach dekoracyjnych, częściowo także malarstwie, charakterystyczny 1815-48 dla domów mieszczańskich Niemiec, Austrii, Anglii oraz krajów Europy Środk. (Czechy, Węgry) i Skandynawii; wywodzi się z ang. meblarstwa mieszczańskiego XVIII w. (np. mebli Sheratona), przejął pewne cechy stylu empire i romantyzmu. Meble stylu b., proste, ale eleganckie, dostosowane były do mniejszych niż pałacowe sale pomieszczeń; charakterystyczne są delikatne krzywizny krawędzi blatów, oparć, nóg; pojawiło się wiele różnego rodzaju kanap, sof, otoman, owalne stoły, biurka, różne witryny i serwantki na bibeloty, etażerki, wysokie komody, biblioteczki; stosowano gł. jasne gatunki drewna lub w ciepłych odcieniach brązu (mahoń, orzech, jesion, drzewa owocowe), wykorzystywano naturalne piękno drewna, układ słojów; obicia: pasiasty ryps lub kwiecisty katun; dużą wagę przywiązywano do funkcjonalności, wygody, solidnego wykonania. Przedstawiciele malarstwa w stylu b.: G.F Kersting, K. Spitzweg, E.G. Waldmüller, W. von Kobel, R.F. Wasmann (portret).
POLSKA. SZTUKA. SZTUKA DRUGIEJ POŁOWY XIX W., AUSTRIACKA SZTUKA, WALDMÜLLER, MEBLE, WAZON, PERUKA, LUDWIKA FILIPA STYL, NIEMIECKA SZTUKA
- biedermeier, styl w meblarstwie i...
- REICHAN, Alojzy, także Rejchan...
- RICHTER, Adrian Ludwig (1803-84)...