zbiór zasad kompozycji, proporcji i sposobu przedstawiania postaci obowiązujący w sztukach plastycznych starożytnego Egiptu; obowiązywał szczególnie w okresie Starego i Średniego Państwa, był odbiciem hierarchicznego układu stosunków w państwie i wyrazem warunków społeczno-politycznych. Władców i bogów przedstawiano zawsze młodych, w sztywnej, oficjalnej pozie, w pozycji siedzącej lub kroczącej, na tronie lub w trakcie spełniania ceremonii religijnych albo państwowych; głowę i kończyny wyobrażano z profilu, ramiona, tułów i oko en face. Urzędników przedstawiano w formie mniej stylizowanej, ale jeszcze w postawie hieratycznej, w rozmiarach mniejszych niż władców; ich ciała i twarze zachowywały cechy indywidualne. Chłopi byli wyobrażani w najmniejszej skali, w charakterystycznych dla ich pracy pozycjach, realistycznie. Rysunki lub płaskorzeźby wykonywano posługując się kratkami wykreślonymi na karcie papirusu lub płytce kamiennej; postać stojąca obejmowała 18 rzędów, i tak np. od włosów nad czołem do nasady szyi przypadały 2 rzędy kratek, od szyi do kolan - 10 kratek, od kolana do podeszwy - 6 kratek itp. Postać siedząca mieściła się w 14 rzędach kratek. W rzeźbie statuarycznej w podobny sposób posługiwano się modelami z gipsu lub kamienia. Dzięki obowiązującym regułom e.k. sztuka w Egipcie przez 3 tys. lat utrzymała jednolity wyraz, swoisty dla siebie styl i wysoki poziom produkcji artystycznej.
EGIPTU STAROŻYTNEGO SZTUKA, KANON
- KANON, (plast.)
- EGIPTU STAROŻYTNEGO SZTUKA, sztuka rozwijająca się...
- RZEŹBA, rodzaj trójwymiarowej...