gobeliny
barwne, jednostronne tkaniny dekoracyjne służące do ozdoby ścian, przedstawiające sceny biblijne, z życia świętych, mitologii, historii staroż., romansów rycerskich, krajobrazy z roślinami i zwierzętami (tzw. werdiury), motywy heraldyczne; wykonywane były na podstawie kartonów z projektami kompozycji, tworzyli je często znani malarze (np. Rafael, Rubens, Boucher); tkane na krośnie poziomym lub pionowym, splotem płóciennym, rzadziej rządkowym, z cienkiej wełny i jedwabiu, niekiedy z dodatkiem nici złotych lub srebrnych. T. znano już w staroż. Egipcie (od czasów XVII dyn.), Chinach (od 2. połowy II tysiąclecia p.n.e.), przed Kolumbem w Peru; w Europie tworzono je od XII w. w Niemczech i Francji; XIV-XVIII w. gł. ośrodkami wyrobu t. były: Paryż, Arras, Tournai, region Loary, Bruksela, Antwerpia, Brugia, Oudenaarde (Flandria), Florencja, Ferrara (od III tysiąclecia p.n.e.). W Polsce początkowo t. były sprowadzane z innych krajów (np. arrasy wawelskie), zw. je arrasami lub szpalerami; pierwsze manufaktury t. powstały w 2. połowie XVI w. w Gdańsku, Wrocławiu, Brzegu, Legnicy: największy rozwój produkcji t. nastąpił w Polsce w XVIII w., słynne były manufaktury w Białej Podlaskiej, Koreliczach, Nieświeżu, Bieździatce. Tkaniny wykonywane w technice t. używano też na obicia mebli, antependia i ornaty.