typ sceny teatralnej, jednoprzestrzennej i realnie głębokiej (stąd zwanej też s. wgłębną), ukształtowany w 2. poł. XVI w. we wł. teatrach dworskich; dzięki operze rozprzestrzenił się w XVII i XVIII w. w całej Europie, pozostając (z udoskonaleniami) do dziś najliczniej reprezentowanym rozwiązaniem sceny w stacjonarnych teatrach. Od widowni s. pudełkową oddziela rama proscenium, kurtyna i rampa (nie muszą występować łącznie), przestrzeń zamykają dekoracje boczne i górne oraz ściana tylna - prospekt; s.p. najczęściej wyposażona jest w skomplikowane urządzenia techn. (wyciągi, zapadnie, obrotówki, mosty oświetleniowe, sznurownie itp.) i dostosowana do różnych sposobów zmian dekoracji. Stworzona dla potrzeb iluzjonizmu teatralnego, szczyt rozwoju osiągnęła w XIX w.; po okresie naturalizmu jej gł. zalety stały się przeszkodą dla nowych rozwiązań teatralnych i poszukiwań twórczych, a ruch teatru alternatywnego przyspieszył proces rezygnacji z tradycyjnej s.p. (spektakle Living Theatre, Bread and Puppet Theatre i in., na różne sposoby rozbijały scenę, np. aktorzy "walczyli" o miejsce do gry z publicznością).
- SCENA, (kult. 2)
- VIEUX COLOMBIER, teatr w , zał. 1913...
- TEATR, (kult. 5)