Teofil (1878-1952)
reżyser teatralny i operowy, dyr. teatrów; studia (prawo i filozofia) na UJ i w Monachium (muzyczne i teatralne); od 1904 recenzent muzyczny i teatralny krakowskich dzienników; od 1905 parodysta i piosenkarz w kabarecie Zielony Balonik; w okresie międzywojennym dyr. Teatru im. J. Słowackiego, Teatrów Miejskich we Lwowie, Teatru Polskiego i Nowego w Poznaniu, Letniego w Warszawie; reżyserował też w Wilnie; po II woj. świat. zorganizował teatr operowy w Krakowie (1945); wprowadził na pol. sceny m.in. S.I. Witkiewicza; do najważniejszych dokonań reżyserskich T. należą: inscenizacja Odprawy posłów greckich J. Kochanowskiego na (1923), zapoczątkowująca w Polsce teatr monumentalny i widowiska plenerowe, Dziady A. Mickiewicza (1931) - po raz pierwszy w układzie odmiennym od zaproponowanego przez S. Wyspiańskiego, całość Akropolis S. Wyspiańskiego (1932), inscenizacje sztuk A. Fredry; podczas okupacji opracowywał historię teatru pol.; od 1950 wykładowca na wydziale scenografii krakowskiej ASP.