(druk 1887)
jeden z najbardziej znanych wierszy M. Konopnickiej, skomponowany na zasadzie stałego przeciwstawiania losów chłopa i króla. Wyruszającemu na wojnę Stachowi towarzyszy przyroda - skromna i wyciszona w porównaniu z dźwiękami surm i szumem orlich skrzydeł. Drzewa szumią nad grobem poległego chłopa; zwycięskiego króla witają donośne głosy dzwonów. Wiersz wyróżnia się na tle poezji Konopnickiej niezwykłą lapidarnością - przemawia obrazem, budzącym współczucie dla chłopa. Regularna rytmika utworu została ukształtowana pod wpływem liryki lud.
- Na fujarce, cykl liryków M. Konopnickiej...
- KONOPNICKA, Maria z Wasiłowskich,...
- ludowość w literaturze, 1. Program głoszący...