1. Program głoszący konieczność nawiązywania w lit. do kultury ludowej, wyrastający z przekonania o wyjątkowej kulturotwórczej, społ. i polit. roli chłopów. Po raz pierwszy sformułowany w romantyzmie, ważny dla kultury Młodej Polski, niektórych nurtów awangardowych i zjawisk w lit. współczesnej. Wyrażał się przyjęciem lud. koncepcji świata (np. Ballady i romanse A. Mickiewicza), zwrotem ku motywom lud. (gł. fantastycznym, np. Balladyna J. Słowackiego, Zaczarowane koło L. Rydla), zapisem w lit. folkloru i języka ludu (np. Chłopi W. Reymonta), przywołaniem gatunków funkcjonujących w lit. lud. (np. ballada). W Młodej Polsce szczególną realizacją programu była tzw. tatrzańska szkoła lit., zgodna z koncepcją stylu narod. S. Witkiewicza. L. w l. była ważna dla tych kierunków awangardowych, które odrzucając kulturę, sięgały do źródeł w poszukiwaniu autentyczności (np. Pastorałki T. Czyżewskiego - futurysty). W lit. współczesnej (w tzw. nurcie chłopskim, reprezentowanym m.in. przez T. Nowaka, W. Myśliwskiego, E. Redlińskiego) rekonstrukcja narod. kultury. 2. Jedna z odmian stylizacji lud. systemu wartości prowadzi do uświadomienia złożoności (niekoniecznie związana z programem), polegająca na nawiązywaniu do kultury lud., obecna w lit. od dawna (np. składniowo-intonacyjne ukształtowania piosenek Pietruchy w Żeńcach Sz. Szymonowica). Przykładem takiej stylizacji jest poezja T. Lenartowicza i M. Konopnickiej (m.in. A jak poszedł król na wojnę, Z łąk i pól).
- folklor w literaturze, funkcjonuje wielorako...
- Lechoń Jan, właśc. Leszek Serafinowicz, (1899-1956)