(1757-1829)
dramatopisarz, aktor, reżyser, dyrektor teatru. Służył w gwardii pieszej litew., wbrew woli ojca opuścił wojsko w randze podchorążego i rozpoczął pracę w Teatrze Narodowym. Debiutował na tej scenie w 1778 r. jako aktor, a także śpiewak operowy. Jako jej dyrektor w l. 1783-85, 1790-94 i 1799-1814 propagował idee oświecenia narod. i polit., rozumiał rolę wychowawczo-obywatelską tej instytucji. Prowadził także własne teatry w Wilnie i we Lwowie, był współtwórcą pol. teatru operowego. Dokonał przeróbek i przekładów blisko 80 utworów dram. i librett, upowszechnił m.in. twórczość Szekspira, wydał 12 tomów Dzieł dramatycznych (1820-30), w tym Dzieje Teatru Narodowego. Znaczące miejsce zajęła jego sztuka Cud mniemany, czyli Krakowiacy i górale z muzyką J. Stefaniego (1794), ponadto napisał Henryka VI na łowach (1793) i Spazmy modne (1797). Uznanie zyskał rolami charakterystycznymi, np. postać w miarę sceptycznego, choć pogodnego mędrca z ludu (Bardos w Cudzie mniemanym, Ferdynand Kokl w Henryku VI na łowach), lub też tragicznymi (Król Lir Szekspira); był założycielem pierwszej Szkoły Dramatycznej w Warszawie (1811) oraz autorem podręcznika gry aktorskiej.
- BOGUSŁAWSKI Wojciech, (1757-1829)
- Bogusławski Wojciech, (1757-1829)
- Bogusławski Wojciech, (1757-1829)