(1868-1919)
historyk i krytyk lit., dramatopisarz, prozaik, publicysta. W 1889 r. założył wraz z A. Górskim i K. Przerwą Tetmajerem pismo "Ognisko" grupujące uniwersytecką młodzież o poglądach lewicowych, której losy przedstawił później w powieści Nowi ludzie (1894). Współpracował z wieloma pismami, jednakże istotne znaczenie dla życia umysłowego Młodej Polski miał redagowany przez niego miesięcznik lit.-społ. "Krytyka" (1900-14). W 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich, po wojnie pracował krótko w MSZ. W swych pracach dawał wyraz fascynacjom lit. romantyczną i twórczością jej kontynuatorów, np. O twórczości Stanisława Wyspiańskiego i Stefana Żeromskiego (1905), demonstrując równocześnie niechęć wobec programu "sztuka dla sztuki" S. Przybyszewskiego. Zadaniom krytyki lit. i roli jej autora poświęcił broszurę Pomniejszyciele olbrzymów (1905). Fundamentalnym dziełem F. jest Piśmiennictwo polskie ostatnich lat dwudziestu (t. 1-2, 1902), ujmujące czas od 1863 po wiek XX, wielokrotnie przez autora aktualizowane (wyd. 8. Współczesna literatura polska). W twórczości lit. F. dokumentalną wartość mają utwory obrazujące życie chasydzkiej społeczności żyd., m.in. powieści Piękna Żydówka (1888), Żydziak (1889) oraz dramaty Sądy Boże (1899) i Cudotwórca (1900). Interesowały go również psychol. wizerunki kobiet, czego wyrazem są powieści W okowach (1890), Ananke (1898), dramaty Cień i Życie (1903), natomiast bliskie mu środowisko twórcze przedstawił w komedii My artyści... (1909). Prace publicyst. F. to m.in. Dzieje polskiej myśli politycznej w okresie porozbiorowym (t. 1-3, 1914-20).
- FELDMAN Wilhelm, (1868-1919)
- Feldman Wilhelm, (1868-1919)
- Feldman Wilhelm, (1868-1919)