wiersz J. Lechonia z t. Karmazynowy poemat (1920) nawiązuje w tytule do postaci szewca z Efezu, który w IV w. p.n.e. spalił świątynię Artemidy w rodzinnym mieście, aby zapewnić sobie rozgłos na wieki. Poeta wkładając swoją wypowiedź w usta człowieka demonstracyjnie niszczącego jeden z siedmiu cudów świata, dystansował się wobec takiej postawy, a wieloma wierszami tego zbioru potwierdził swoje uznanie dla tradycji. Utwór jest reakcją na odzyskanie przez Polskę niepodległości, poet. wołaniem o możliwość tematycznego rozszerzenia literatury o doznania codzienne, osobiste, co wymownie określają słowa: "Ja nie chcę nic innego, niech jeno mi płacze / Jesiennych wiatrów gędźba w półnagich badylach; / A latem niech się słońce przegląda w motylach, / A wiosną - niechaj wiosnę, nie Polskę zobaczę".
- dwudziestolecie międzywojenne w lit. polskiej, odrodzenie państwa miało...
- peryfraza, (gr. peri = wokół...
- nawiązania do antyku, lit. starożytna określiła...