kierunek w poezji współcz. powstały ok. 1956 r., żywy do l. 70., oparty na założeniu, że gł. i specyficznym zadaniem poezji jest badanie semantycznych możliwości języka.
Poeci-lingwiści traktowali język jako tworzywo i temat wierszy. Byli wobec niego podejrzliwi - tropili to, co zrutynizowane, podejmowali grę z konwencjami i automatyzmami mowy, posądzali ją o fałsz. Wykazując wieloznaczność języka, odrzucali wiarę w jego precyzję. Eksploatowali zwłaszcza frazeologię. Demaskowali język posługując się żartem, parodystycznym przedrzeźnianiem stereotypów, neosemantyzacją wyrazów, kalamburem, metaforą. Ujawniali swoje rozbawienie ( M. Białoszewski) lub dram. przeżywanie niemożliwości porozumienia się ( T. Karpowicz). Najbliższą im tradycją była awangarda krakowska, w mniejszym stopniu nadrealizm i ekspresjonizm. Nie stanowili nigdy grupy, nie sformułowali programu. Poezję tworzyli (w opozycji do innych nurtów) M. Białoszewski, T. Karpowicz, E. Balcerzan, Z. Bieńkowski, S. Swen Czachorowski, W. Wirpsza. Ich kontynuatorami byli poeci Nowej Fali - krytyczni wobec języka, kompromitujący zwł. nowomowę swoich czasów.
- kontaminacja, (łac. contaminatio...
- Białoszewski Miron, (1922-83)
- Nowa Fala, młodzi poeci ur. tuż...