(1839-40)
kilka wierszy A. Mickiewicza, powstałych podczas pobytu poety w Lozannie (Snuć miłość, Nad wodą wielką i czystą, Gdy tu mój trup, Polały się łzy; w nowszych wyd. także 2 fragm. Ach, już i w rodzicielskim domu i Uciec z duszą na listek). Nie opubl. za życia autora. W twórczości Mickiewicza nowy typ liryki: charakteryzują się lapidarnością, częstym stosowaniem skrótu poet., wykorzystaniem alegor.-symbol. znaczeń słowa, wydobyciem z języka warstwy brzmień. Najbardziej znany liryk: Polały się łzy nazwany przez J. Przybosia wierszem-płaczem. 5-wersowy utwór jest spojrzeniem na życie z perspektywy końca. Dzieciństwo i młodość zostały określone przez 4 (2+2) typowe dla nich epitety. Opis "wieku męskiego - wieku klęski" kontrastuje z poprzednimi (dobór epitetów, złamanie rytmu wiersza). Klamrowa kompozycja (motyw płaczu), melodyjna organizacja wiersza (m.in. zespół powtórzeń, dokładne rymy wewn.) współtworzą nastrój utworu. Nad wodą wielką i czystą wprowadza inny niż we wcześniejszej liryce Mickiewicza typ obrazu poet.: uogólniony, bez cech indywidualnych, zyskuje znaczenie metaforyczne. Do obrazu nawiązuje - na zasadzie analogii - refleksja nad nieuniknionym przeznaczeniem. Odmienny nastrojowo jest wiersz Snuć miłość. Wykorzystując alegor. i symbol. znaczenie słów, autor stworzył obraz doskonałego uczucia, będącego dla człowieka źródłem siły, zbliżającego go do Boga. L. l. zamykają twórczość poet. Mickiewicza - napisał jeszcze tylko kilka drobnych wierszy.
- poezja filozoficzna, znak współistnienia...
- Mickiewicz Adam, (1798-1855)