(Tristia VII, 1542)
najważniejszy utwór K. Janickiego, łac. elegia, poet. żegnanie się ze światem, pisane w przeczuciu zbliżającej się śmierci. Autor, naśladując Owidiusza (Tristia), nadaje utworowi charakter autentycznego, szczerego wyznania. Opisuje swoje życie od dzieciństwa w rodzinnym Januszowie po czas śmiertelnej choroby. Nie rozpacza - z zachwytem chłonie świat, drobiazgowo i z równą uwagą rejestruje każdy szczegół biografii. Swą elegię kieruje do przyszłego czytelnika - dla świadomego własnej wartości artysty sława jest bowiem wartością najwyższą.
- Janicki Klemens, Ianicius, (1516-43)
- Janicki Klemens, Ianicius, Janicjusz, Januszkowski, (1516-43)