(1911)
powieść W. Berenta, nawiązująca do Wesela S. Wyspiańskiego. Charakterystyka przedstawicieli różnych stanów, zebranych w noc zimową 1904 r. w warszawskim salonie baronostwa Niemanów, staje się pretekstem do krytycznej oceny oportunistycznego, niezdolnego do czynu społeczeństwa. Podobnie jak w Weselu pojawiają się w O. osądzający obserwatorzy: M. Komierowski - uczestnik powstań narod., i stary pułkownik ros., szanujący pol. tradycję walki o wolność. Wieść o wybuchu wojny ros.-jap. wywołuje wśród zebranych jedynie popłoch i zamieszanie. Nadzieję budzi postawa młodych, wiernych tradycji niepodległościowej. Oni (wraz z robotnikiem i chłopem) staną na czele pochodu rewol. ludu, do nich odnosi się tytuł O. Symboliczne zakończenie: pojawienie się zjawy zmarłej Wandy (młodej konspiratorki) z owocem granatu i pękiem kłosów w rękach (Kora z Nocy listopadowej S. Wyspiańskiego) zapowiada odrodzenie się życia przez śmierć. O. reprezentuje typ powieści modernistycznej: ograniczenie akcji na rzecz analizy psychol., fragmentaryczna, luźna kompozycja, polifoniczność, skomplikowany styl z elementami symbolizmu i ekspresjonizmu.
- PLEŚŃ ŚNIEGOWA, choroba zbóż ozimych,...
- BERENT Wacław, (1873-1940)
- Berent Wacław, (1873-1940)