(1873-1940)
prozaik, tłumacz, eseista; interpretator filozofii Nietzschego (Źródła i ujścia nietzscheanizmu, 1906) i współwyd. jego dzieł w jęz. pol. Debiutował opowiadaniem Nauczyciel (1894). Znany gł. jako autor powieści, m.in. Fachowiec (1895, o iluzoryczności hasła "praca u podstaw"), Próchno (1903, powieść "artysty o artyście", o jałowości modernistycznego hasła "służenia sztuce"); Ozimina (1911, budzenie się dążeń niepodległościowych narodu w obliczu rewolucji 1905). Żywe kamienie (1918) uważa się za najwybitniejszą powieść, powrócił w niej do problemu artysty i sztuki w momencie przełomu kulturowego, poszukiwał wartości kulturotwórczych w historii i w dążeniu do moralnego doskonalenia się człowieka. Tworzył przez całe dwudziestolecie, m.in. Nurt (1934), Diogenes w kontuszu (1937), Zmierzch wodzów (1939), cykl "opowieści biograficznych", poświęconych wybitnym jednostkom, np. F. Karpińskiemu, J. Ursynowi Niemcewiczowi. Tłumaczył również dzieła H. Ibsena,
F. Nietzschego. K. Hamsuna, G. de Maupassanta.
- Berent Wacław, (1873-1940)
- BERENT Wacław, (1873-1940)
- WACŁAW, Pochodzenia starosłowiańskiego,...