kierunek w poezji franc. 2. poł. XIX w. Nazwa od antologii Le Parnasse contemporain. Miał odpowiedniki w wielu krajach europ. Był reakcją na romant. kult natchnienia, skłonność do intymności i bezpośredniości wyznań oraz obciążanie sztuki zadaniami społ. Bronił elitarności literatury. Głosił hasło "sztuki dla sztuki", kult piękna przeciwstawiał brzydocie cywilizacji urbanistycznej. Proponował poezję zobiektywizowaną, erudycyjną, nawiązującą do tradycji antyku, wykorzystującą motywy z kultury orientalnej, egzotycznej, skandynawskiej i celtyckiej. Kładł nacisk na doskonałość formy, w poezji preferował skomplikowane układy wersyfikacyjne. Rozwinął się gł. w liryce, zwł. opisowej i filoz. W Polsce terminem posługiwano się jako synonimem estetyzmu, artystostwa. Elementy p. pojawiły się w lit. okresu pozytywizmu (twórczość F. Faleńskiego), a w większym nasileniu na początku Młodej Polski ( Z. Przesmycki-Miriam, A. Lange).
- PARNASIZM, nurt w poezji franc.(...)
- estetyzm, nazwa kierunków w lit.(...)
- Przesmycki Zenon, pseud. Miriam, Jan Żagiel, (1861-1944)