wiersz L. Staffa z ostatniego zbioru Dziewięć muz (1958), poświęcony poezji i poecie, zawierający swoiste credo artystyczne. Tytuł kieruje uwagę odbiorcy ku związkom z tradycją klasyczną, kiedy pean w gr. liryce chóralnej był pieśnią skierowaną do Apollina i innych bogów, mającą charakter pochwalno-dziękczynny. Dwa pierwsze dystychy P. zawierają bezpośrednie zwroty do tych, którzy starali się narzucić poecie uproszczony obraz świata i człowieka i wystawiali stereotypowe etykiety, a od których autor wyraźnie się dystansuje. Staff wyraźnie ma za złe doktrynerom, że ściszają "tłumikiem wielki Pean", ostrugują "ryby z oceanu", każą "wciąż iść miedzą", ograniczają go etykietami "olimpijski i franciszkański", podczas gdy poeta ma prawo do wolności i zmienności, chce "na pegazowym wierzgać rumaku", pragnie tworzyć "wielki Pean", wybijać rytm "na lirze pogańskiej". Świat jest nieskończonym źródłem natchnienia, dzieje się w nim wiele rzeczy: "dnie przestały jeździć na ślimaku", "wieże biegną w niebo, w jutro pędzą wszystkie drogi". Zmieniająca się rzeczywistość wpływa na artystę i jego twórczość, określa konieczność wiecznego poszukiwania. Istotą postawy poet. Staffa było zawsze otwarcie wobec nowych wartości, co uświadamiają słowa: "Wszystkie bogi są prawdziwe i jest ich za mało".
Pean
Literatura polska