Wincenty (1807-72)
poeta, także wybitny geograf, znawca ziem polskich, zwł. Karpat; uczestnik powstania listopadowego na Litwie; od 1832 w Galicji; 1840-44 wyprawy nauk.-poznawcze w Tatry i Beskidy; 1847-48 red. periodyku "Biblioteka Zakładu Nar. im. Ossolińskich"; 1848 współpraca ze Sztabem Gwardii Nar. we Lwowie; 1849-52 kierownik katedry geografii UJ (zwolniony z grupą profesorów pod zarzutem nielojalności wobec władz); od 1872 czł. AU; pochowany w panteonie na krakowskiej Skałce; twórczość P. ewoluowała od romantycznego rewolucjonizmu (Pieśni Janusza, poemat Pieśń o ziemi naszej) ku tradycjonalizmowi, szlachetczyźnie i opiewaniu epoki sarmackiej (3 tomy gawęd staroszlacheckich Pamiętniki J. Pana Benedykta Winnickiego, rapsod rycerski Mohort); w dorobku także nowele i opowiadania (Obrazki z życia i podróży); publikacje nauk. z geografii Karpat.
POLSKA. LITERATURA. ROMANTYZM, POLSKA. LITERATURA. POZYTYWIZM