wiersz W. Szymborskiej z tomu Radość pisania (1967), w którym autorka rozważa potencjalne możliwości poezji w tworzeniu obrazu świata. Sztuka i artysta oraz tajniki warsztatu poetyckiego są tematem, którym poetka dzieli się z czytelnikiem, pisanie jest rodzajem gry w tworzenie nowych światów, jest też pytaniem o granice wolności i odpowiedzialności za to dzieło: "Jest więc taki świat, / nad którym los sprawuję niezależny? / Czas, który wiążę łańcuchami znaków? / Istnienie na mój rozkaz nieustanne?" Temu procesowi tworzenia towarzyszy jasno określone uczucie: "Radość pisania. / Możliwość utrwalania", choć poetka wie, że ma w tym dziele ograniczenia, jednakże "inne, czarno na białym, panują tu prawa" oraz "litery ... mogą się ułożyć źle", powstaną też "zdania osaczające, / przed którymi nie będzie ratunku". Szymborska poddając rozważaniom skończoność ludzkiego losu wobec nieskończoności świata, pyta o sens twórczości wobec jego obojętności. Wiersz jest ważnym dopowiedzeniem w rozważaniach autorki o losie człowieka, jego miejscu w kulturze i w kosmosie, dotyczy zagadnień nie tylko egzystencjalnych, ale też i filozoficznych.
- ars poetica, (łac. = podręcznik...
- autotematyzm, termin wprowadzony...
- Bernanos Georges, (1888-1948)