(1929)
tytułowy wiersz zbioru J. Tuwima, metafora poet. oznaczająca poezję narod., zaczerpnięta z Mojej piosnki I C. Norwida służy za motto do całego tomiku. Niepokój i bunt ustępują miejsca potrzebie harmonii w świecie i świadomości, że kultura ma szczególną moc, a tradycja lit. jest ważnym narzędziem ocalania wartości, które wyznaczają sens ludzkiego życia. Mistrzem i przewodnikiem na drodze do humanist. wizji egzystencji człowieka jest J. Kochanowski, to dzięki możliwości czerpania z tradycji: "Głuchy nierozum, ciasny sens człowieczy / Ostrym promieniem na wskroś prześwietlony, / Oddechem wielkiej Czarnoleskiej Rzeczy / Zbudzony i wyzwolony" - poeta jest w stanie porządkować chaos świata, wskazywać piękno nieprzemijające.
- WEINTRAUB, Wiktor (1908-88)
- Tuwim Julian, (1894-1953)
- TUWIM, Julian (1894-1953)