Antoni (1895-1976)
pisarz; pochodził ze zasymilizowanej rodziny żyd. naukowców i wolnomyślicieli; 1918 współzał. kabaretu lit. w kawiarni Pod Picadorem; czł. grupy lit. Skamander; 1924-39 współpracownik (od 1927 mistrzowskie felietony na różne tematy aktualne pt. Kronika tygodniowa); krytyki teatralne zebrane pt. Gwałt na Melpomenie; 1939 na emigracji w Paryżu, 1940 w Londynie (1946-48 kierował sekcją literatury UNESCO, 1948-51 dyr. Inst. Kultury Polskiej); 1956-59 prezes Związku Literatów Pol.; występował o swobody twórcze i obywatelskie (m.in. 1964 inicjował List 34 przeciw zaostrzeniu cenzury, 1975 protestował przeciw zmianom w Konstytucji PRL); w opozycji do XX-wiecznej poezji awangardowej tworzył cyzelowaną formalnie lirykę ekspresjonistyczną, nastrojową; czasem utwory o wymowie publicystyczno-pacyfistycznej i antytotalitarnej; m.in. 1919 skonfiskowana jako wzywająca do buntu anarchistycznego Czarna wiosna; Godzina poezji, Okno bez krat, Alarm, poemat Popiół i wiatr, Wiek klęski, autor dramatów (