wiersz B. Leśmiana z t. Łąka (1920); narracyjny monolog lir. stopniujący napięcie. Opowieść o wędrowcu tak zafascynowanym zielenią, że w pogoni za jej istotą pozwala się kusić demonowi, "odczłowiecza duszę" i w końcu tonie w zieleni - klamrę wiersza tworzy obraz zwłok topielca. Liczne neologizmy ( leśmianizmy) wzmacniają ekspresję wypowiedzi, podkreślają wrażenie nierzeczywistości wydarzenia. Wiersz wieloznaczny, różnie interpretowany, np. jako wyraz chęci utożsamienia się z naturą, poznania istoty rzeczy czy niemożności osiągnięcia celu.
- leśmianizmy, charakterystyczne dla...
- paralelizm, (gr. parallelismós...
- poezja filozoficzna, znak współistnienia...