wiersz W. Szymborskiej z tomu Sól (1962) jest refleksją nad zmieniającym się światem, miejscem człowieka i sensem jego istnienia w rzeczywistości. Tytuł, a także paralelizm rozpoczynający każdą zwrotkę przywołują powiedzenie gr. filozofa z Efezu (gr. panta rhei = wszystko płynie) odsyłając czytelnika do ciągle zmieniającej się rzeczywistości nazywanej rzeką. Liryka sytuacyjna prezentuje świat ryb, jednakże o niekoniecznie rybich przymiotach, kolejne zwrotki ukazują bowiem życie codzienne, miłość, religię i modlitwę, świadomość własnej odrębności. To obraz ludzkiego świata, w którym jest "ucieczka z oblężonej ryby", wspólnota: "ryba buduje rybę", nienawiść: "ryba ćwiartuje rybę", ale i "ryba kocha rybę". Paradoksalnie okazuje się, że w zmienności życia tej rzeki tak naprawdę nic się nie zmienia, wykonywane czynności są takie same, poetka w upływie akcentuje jednorodność istnienia, wszystko jest organizmem żyjącym. Los ryby to sposobność do rozważań o dwu punktach patrzenia na sprawy człowieka, który z prywatnej perspektywy widzi odrębność świata, natomiast obserwacje z zewnątrz czynią go podobnym wielu innym istnieniom.
- nawiązania do antyku, lit. starożytna określiła...
- JOŃSKA FILOZOFIA PRZYRODY, określenie poglądów...