Aleksander, właśc. Chwat (1900-67)
poeta, prozaik, tłumacz; współtwórca pol. futuryzmu; współred. jednodniówek futurystycznych; 1921-25 współred. czasopism awangardowych "Nowa Sztuka" i "Almanach Nowej Sztuki", 1929-31 związany z "Miesięcznikiem Literackim", 1932-39 kierownik lit. wydawnictwa Gebethner i Wolf; w początkowej fazie twórczości sympatyzował z komunizmem; po wybuchu II woj. świat. schronił się we Lwowie, gdzie 1940 został aresztowany przez NKWD; 1941 zesłany do Kazachstanu, 1946 wrócił do kraju; 1959 wyjechał na Zachód, od 1961 we Francji; 1920 ogłosił poemat Ja z jednej strony i ja z drugiej strony mojego mopsożelaznego piecyka, w którym egzystencjalny lęk przed rozpadem osobowości w stechnicyzowanym świecie połączył z eksperymentem w zakresie charakterystycznego dla nadrealizmu tzw. zapisu automatycznego; nieco później przejął środki stylistyczne właściwe twórcom z kręgu katastrofizmu (opowiadania z tomu Bezrobotny Lucyfer); katastroficzny ton z czasem zabarwił się metafizyką, goryczą, przekonaniem o nieuchronnej zagładzie grożącej ludzkości i jej najwyższym wartościom (Wiersze, Ciemne świecidło); ostatnie lata życia wypełnione walką ze śmiertelną chorobą poświęcił wyjątkowemu obrachunkowi z młodzieńczymi złudzeniami, czego świadectwem jest zainspirowany przez Cz. Miłosza "mówiony pamiętnik" Mój wiek; zmarł śmiercią samobójczą; wspomnienia o W. opublikowała jego żona Paulina - Ola (Wszystko, co najważniejsze; ekranizacja R. Glińskiego).