(hebr. "ojciec narodów")
pierwszy patriarcha Izraela; pierwotnie jego imię brzmiało Abram. Bezdzietnemu A. dwukrotnie objawił się we śnie Bóg izapowiedział narodziny prawowitego potomka, Izaaka. A. iSara zostali rodzicami wwieku stu lat. Aby poddać próbie wiarę swego sługi, Bóg nakazał mu złożyć wofierze ukochanego syna. Kiedy chłopiec leżał już na ofiarnym ołtarzu, głos Boga powstrzymał uzbrojoną wsztylet dłoń A. irozkazał wmiejsce dziecka ofiarować baranka. To zA. Bóg zawarł wieczyste Przymierze, którego zewnętrznym symbolem jest obrzezanie. Jednocześnie nadał mu nowe imię: "Nie będziesz więc odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, gdyż uczynię ciebie ojcem mnóstwa narodów" (Rdz. 17,5). Oprócz Izaaka A. miał jeszcze jednego syna, Izmaela, którego matką była niewolnica Hagar; potomkowie Izmaela stali
się protoplastami ludów arabskich. Największą inspiracją dla pisarzy iartystów wszystkich epok okazała się historia ofiarowania Izaaka. Temat ten podjęli m.in. Calderon, F. Belcari, S. Kierkegaard wrozprawie Bojaźń idrżenie, L.Cohen, wmalarstwie Donatello, Rafael, Rembrandt iM. Chagall. Abrahama łono - określenie to pojawiło się po raz pierwszy wśredniowieczu iopisywało miejsce wzaświatach, wktórym dusze zmarłych oczekiwały na przyjęcie do nieba, tzw. przedpokój Niebios; koncepcja ta dała początek idei Czyśćca, ajej zwolennikiem był m.in. św. Augustyn. WXVIw. zwrot ten ostatecznie wyszedł zużycia ifunkcjonował jedynie jako metafora na określenie miejsca spokoju, pocieszenia, aczasami Raju; wsytuacji czyjejś śmierci zdarza się dziś jeszcze usłyszeć sformułowanie: "przeniósł się na łono Abrahama".