(1832-1916)
hiszp. dramaturg i polityk; laureat Nagrody Nobla (1904), którą otrzymał razem z F.Mistralem "za liczne zasługi dla odrodzenia tradycji hiszpańskiego dramatu". Niebywale zdolny, już wwieku 14 lat został bakałarzem nauk filoz. Studiował matematykę, ekonomię polit., filozofię igeologię. Po rewolucji 1868 r. zaangażował się wdziałalność polit.; wlatach 1872-73 był ministrem pracy, w1874 ministrem finansów; deputowanym do Kortezów - hiszp. parlamentu. E. pozostawił po sobie 63 dramaty podejmujące zagadnienia religii, moralności, nawiązywał do klasycznego teatru hiszp., do dokonań Calderona de la Barca. Najbardziej znane sztuki E. to: Żona mściciela (1874), Wrękojeści szpady (1875), Głupota czy świętość (1877), Wielki Galeoto (1881) - dramat neoromant., który przyniósł sławę autorowi. Wpóźniejszym okresie twórczości E.widać wyraźne inspiracje dorobkiem lit. H.Ibsena idramatem naturalistycznym: El hijo de Don Juan (1892).
- Echegaray y Eizaguirre Jos, (1832-1916)