(1911-91)
szwajc. pisarz i dramaturg, tworzący w języku niem. Syn architekta. W latach 1931-33 studiował w Zurychu germanistykę, jednak studiów nie ukończył. Zajął się działalnością publicystyczną i reporterską (liczne podróże po Czechosłowacji, Węgrzech, Bałkanach, Turcji). Od 1936 r. studiował w Zurychu architekturę. Przez jakiś czas, nim całkowicie poświęcił się literaturze, łączył dwa zawody - architekta i pisarza. Już w dziennikach Tagebuch 1946-49 (1950) podjął problematykę społ., potępił faszyzm, pisał o niebezpieczeństwie jego odrodzenia się w zach. Europie. Tematykę tę poruszał także w późniejszych utworach: w dramacie Nun singen sie wieder (1946), komedii Die chinesische Mauer (1947), potępiającej dyktaturę farsie Biedermann i podpalacze (1956), paraboli o ludzkiej nienawiści Andorra (1961). Pisane w formie dziennika osobistego powieści F., Stiller (1956), Homo faber (1957), Powiedzmy Gantenbein (1964), łączy podobny typ bohatera nękanego poczuciem utraty tożsamości we współczesnym świecie, toczącego spór z samym sobą, skazanego na przegraną. W dramacie Biografia (1967) F. nawiązuje do swoich powieści, porusza temat tożsamości naszego ja. Powieść Montauk (1975) zawiera elementy autobiografii.
- Frisch Max, (1911-91)
- FRISCH Max, (1911-91)
- MAKSYM, Pochodzenia łacińskiego,...