(1822-96) oraz Jules de (1830-70)
pisarze franc., bracia. Do śmierci J.G. tworzyli wspólnie. Pierwsze publikacje zamieszczali wtygodniku lit. "Eclair" idzienniku "Paris". Redagowali kronikę teatralną, pisali recenzje zwystaw malarskich, prezentowali szkice obyczajowe ianegdoty. Rozgłos zyskali szkicem traktującym ożyciu paryskiego półświatka, Trąd współczesny (wyd. książkowe 1853, kolejne wyd. pod zmienionym tytułem Loretka). Debiut powieściowy braci G. przypadł na rok 1860, kiedy to ukazali się Literaci (później wyd. pod tytułem Karol Demailly), demaskujący skorumpowanie paryskiej prasy iopisujący środowisko lit. stolicy. G. dali wutworze wyraz przekonaniu, że małżeństwo wiedzie do duchowej degradacji pisarza iartysty (obaj bracia wytrwali wstanie kawalerskim do końca życia). Kolejne powieści to: autentyczna historia miłości lekarza izakonnicy-pielęgniarki Siostra Filomena (1861), Renata Mauperin (1864), Manette Salomon (1867) oraz najwybitniejsze dzieło G. Herminia Lacerteux (1864), wktórym pisarze oparli się na doświadczeniach swojej służącej, Róży Malingre. Bohaterka, kobieta szlachetnego serca, na skutek źle ulokowanego uczucia doznaje licznych upokorzeń, popada walkoholizm, kradnie, oddaje się rozpuście; zarażona gruźlicą, umiera. Wrefleksji nad motywacją jej postępowania G. jako pierwsi wdziejach powieści franc. zwrócili uwagę na czynniki biologiczne ipatologiczne kierujące działaniami człowieka. Ostatnią wspólną powieścią pisarzy, poprzedzoną dramatem Henryka Marechal (1865), była Pani Gervaisais (1869) - studium kobiecej religijności. Badania hist. G. zaowocowały studiami: Historia społeczeństwa francuskiego podczas Rewolucji (1854), Portrety intymne zXVIII wieku (1857-58), Życie Marii Antoniny (1858), Kochanki Ludwika XV (1860) iin. Po śmierci brata E.G. napisał 4 powieści: Kurtyzana Eliza (1878), Bracia Zemgano (1879), Faustyna (1882) iNajdroższa (1884). Opublikował także studia osztuce jap.: Outomaro (1891), Sztuka japońska (1893) iHokousai (1896). W1885 r. E.G. rozpoczął wydawanie Dziennika Goncourtów, prowadzonego przez braci od 1852r., na który oprócz osobistych zapisków złożyły się protokoły zobiadów izebrań lit. oraz liczne niedyskrecje zżycia środowiska lit.-artystycznego. Przed śmiercią E.G. ufundował Akademię Goncourtów, złożoną z10 pisarzy, przyznającą każdego roku nagrodę za najwybitniejsze franc. dzieło powieściowe. Nagroda ta pozostała najbardziej prestiżowym wyróżnieniem wdziedzinie lit. we Francji. E.iJ. G., postulujący kronikarską wierność wobec "dokumentów ludzkich" oraz maksymalne ograniczenie fikcji lit., przyczynili się wznacznym stopniu do rozwoju powieści naturalistycznej. Ich styl powieściopisarski, określany jako impresjonistyczny, przyjęło się nazywać artystycznym.
- Goncourt bracia: Edmond de, (1822-96) i Jules de...
- GONCOURT, de, bracia: EDMOND (1822-96)...