(1899-1972)
jap. poeta iprozaik; laureat Nagrody Nobla (1968) przyznanej za "mistrzostwo pisarskie, które oddaje istotę japońskiej świadomości". Pochodził zrodziny zamożnego iwykształconego lekarza. W1920 r. podjął studia na uniwersytecie wTokio, zajmował się literaturą ang. ijap. W 1924r. założył wraz zgrupką młodych pisarzy czasopismo lit. "Bungei-jidai", które propagowało neosensualizm - nowy nurt wliteraturze jap. Debiutował w 1925r. opowiadaniem Tancerka zIzu. Wlatach 1948-65 był prezesem jap. PEN Clubu. W1972 r. popełnił samobójstwo, którego motywów nie poznano do dzisiaj. K. wswoich powieściach opisywał życie artystów, ich egzystencję we współcz. świecie, wyrażał tęsknotę za jap. tradycją, jej wartościami, rytuałami, które wXX w. zostały zdominowane przez kulturę europ. iamer. Najsłynniejsze powieści K.: Kraina śniegu (1935-37), Tysiąc żurawi (1949) - poświęcona jap. ceremoniałowi parzenia herbaty, Głos góry (1949-54), Śpiące piękności (1961) - utwór nazwany przypowieścią oludzkiej samotności, opowiadający ozdesperowanym staruszku, który po odruch ludzkiej miłości udał się do domu publicznego, ale prostytutki, będące pod wpływem narkotyków, nawet go nie zauważyły.
- KAWABATA, Yasunari (1899-1972)
- JAPOŃSKA LITERATURA, istniała początkowo...