(1891-1974)
szwedzki poeta, prozaik idramaturg, laureat Nagrody Nobla (1951). Syn zawiadowcy stacji, pod wpływem ewolucjonistycznych teorii Darwina przeżył kryzys światopoglądowy, który doprowadził go do przyjęcia postawy sceptycznej wobec zagadnienia istoty nadprzyrodzonej ina długo określił problematykę jego utworów. Zagadnieniu istnienia Boga, dobra izła L.poświęcił m.in. zbiory opowiadań Wieczny uśmiech, Złe baśnie (1924) oraz autobiogr. powieść Gość wrzeczywistości (1925). Lata 20. i30. pisarz spędził we Francji, gdzie zaznajomił się zmodnymi wówczas prądami: formizmem, kubizmem iekspresjonizmem. Owocem tego stało się odrzucenie przez L. wprogramowym eseju Sztuka słowa isztuka obrazu (1913) naturalizmu iimpresjonizmu na rzecz czystej kubistycznej formy. Tomikiem Trwoga (1916) pisarz zainaugurował nurt ekspresjonistyczny wlit. szwedzkiej. Dalszą tego konsekwencją były utwory prozatorskie idramatyczne zebrane wtomie Teatr (1918) iChaos (1919), wktórego skład weszły kosmiczny dramat fantastyczny Tajemnica nieba (1921), mroczne baśnie Wymagający gość oraz kontrastowo pogodne wiersze Najpiękniej jest ozmierzchu. Swój sprzeciw wobec zalewającej Europę fali faszyzmu pisarz wyraził zbiorem wierszy Przy ognisku (1932), dramatem Król (1932) oraz symboliczną opowieścią Kat (1934). Zutworów pisanych wokresie przedwojennym na uwagę zasługują nadto: dramaty Niewidzialny (1923), Ten, który raz jeszcze przeżył swoje życie (1928), tomik nowel Duch walczący (1930) oraz zbiór wierszy Pieśni serca (1926). Do źródeł antycznych ichrześc. L. sięgnął wostatnim okresie twórczości, pisząc m.in.: Sybillę (1956), Śmierć Ahaswera (1960), Pielgrzyma (1962), Ziemię Świętą (1964) oraz Barabasza (1950) - swoją najpoczytniejszą powieść, uważaną za najwybitniejsze, obok Józefa ijego braci T.Manna, dzieło oparte na motywach bibl. Od 1940 r. L. zasiadał wradzie Akademii Szwedzkiej.
- LAGERKVIST, Pär (1891-1974)
- Lagerkvist Pr, (1891-1974)
- SZWEDZKA LITERATURA, za pierwsze zabytki piśmiennictwa...