(1896-1981)
poeta wł., laureat Nagrody Nobla (1975). Marzył okarierze śpiewaka operowego, azostał "guru" wł. poezji okresu powojennego. Już jego debiutancki tom Skorupy mątwy (1925) stał się wyznaniem wiary całego pokolenia intelektualistów, przynosząc obraz ludzkiej egzystencji zamkniętej wciasnej przestrzeni bez wyjścia. Kolejny zbiór, Okazje (1939), którego dominującym motywem jest czas iposzukiwanie sposobów na to, by go zatrzymać, okrzyknięto poetycką biblią młodego pokolenia. W1956 r. M. opublikował zbiór Burza iinne wiersze, poświęcony wojnie (choć słowo to ani razu nie pojawia się wtekście), przepojony katastrofizmem, zdominującym tematem śmierci. Rodzajem autobiogr. monologu stał się kolejny tom, Satura (1962-70), wktórym wiele miejsca zajęły wiersze poświęcone żonie poety. Ostatnie zbiory M., Dziennik zlat 71 i72 (1973), Zeszyt zczterech lat (1977) oraz Inne wiersze (1980), zdominował nastrój rezygnacji, pełnej akceptacji tego, co nieuniknione, wyciszenia izadumy. M., który dał się poznać także jako krytyk lit., tłumacz ifelietonista, otrzymał Nagrodę Nobla za "znaczące osiągnięcia wpoezji, która odznacza się przenikliwością oraz wyrażaniem zupełnie pozbawionych iluzji poglądów na życie".
- Montale Eugenio, (1896-1981)
- MONTALE, Eugenio (1896-1981)
- EUGENIUSZ, Pochodzenia greckiego,...