(1856-1950)
ang. dramaturg ieseista pochodzenia irl., laureat Nagrody Nobla (1925). Genialny samouk ierudyta, nigdy nie ukończył wyższych studiów. W1876 r. opuścił Dublin iwraz zmatką przeniósł się do Londynu, gdzie poświęcił się działalności lit., dorabiając jako pianista. Błyskotliwy mówca (propagował idee socjalistyczne) ikrytyk sztuki, głosił radykalne poglądy estetyczne: był orędownikiem R.Wagnera wmuzyce (Doskonały Wagneryta, 1898), H. Ibsena wteatrze (Kwintesencja ibsenizmu, 1891) iWhistlera wmalarstwie. Wczesne powieści S., poza Miłością wśród artystów (1900), nie znalazły uznania woczach krytyki iczytelników. Prawdziwy talent ujawnił S. dopiero jako dramaturg. Swoje sztuki, realizujące koncepcję dramaturgii intelektualnej, wktórych bohaterami stają się nie postacie sceniczne, ale reprezentowane przez nie poglądy iteorie, podzielił na "nieprzyjemne" - mające charakter oskarżycielski, oraz "przyjemne" - ujmujące tematykę obyczajową wsposób przekorny iparodystyczny. Spośród 50 dramatów S. niesłabnącym powodzeniem cieszą się: Szczygli Zaułek (1892) - skierowany przeciwko kamienicznikom wyzyskującym londyńską biedotę, Profesja pani Warren (1898) - piętnująca zalegalizowaną prostytucję, Człowiek inadczłowiek (1903) - owoc filoz. poglądów pisarza, upatrującego w"sile życiowej" środek do udoskonalenia rodzaju ludzkiego, Cezar iKleopatra (1901) - parodystyczna polemika zklasyczną tragedią Szekspira, Major Barbara (1905) - satyra na Armię Zbawienia idziałalność filantropijną, Lekarz na rozdrożu (1906) - podejmujący problem etyki zawodowej oraz Pigmalion (1913). Wdorobku pisarza znalazł się nadto pięciotomowy cykl dramaturgiczny Zpowrotem do Matuzalema (1921), ukazujący ewolucyjną historię ludzkości, ujętą wramy fantastycznej utopii.
- Shaw George Bernard, (1856-1950)
- SHAW, George Bernard (1856-1950)...
- SHAW, Irwin (1913-84)