(1839-1907)
poeta franc., członek Akademii Francuskiej, pierwszy laureat lit. Nagrody Nobla (1901). W młodości objawiał talent matematyczny, zamierzał zdawać na studia inżynieryjne, jednak poważna choroba oczu uniemożliwiła mu realizację planów. Znalazł zatrudnienie jako urzędnik w fabryce, a następnie w biurze notarialnym. Nocami studiował filozofię i pisał wiersze. Zadebiutował zbiorkiem poetyckim Stance i poematy (1865). W l. 60. ukazały się ponadto tomy: Próby (1866), Stajnie Augiasza (1866), Włoskie zarysy (1866-68) oraz Samotność (1869). Kilka utworów S.-P. zostało włączonych do antologii Parnas współczesny (zob. Charles Leconte de Lisle). Najwięcej miejsca w twórczości poety zajmowały wówczas próby sformułowania praw rządzących jego życiem moralnym, co za każdym razem dowodziło tkwiącego w nim konfliktu między religią a nauką. Ta ostatnia zdominować miała późniejsze utwory S.-P.: zbiór Przeznaczenia (1872) oraz poematy Sprawiedliwość (1878) i Szczęście (1888), w których poeta pragnął zawrzeć "olśniewające zdobycze nauki i wielkie syntezy współczesnej myśli spekulatywnej". Do kwestii rel. powrócił w ostatnim okresie życia traktatami Prawdziwa religia Pascala (1905) i Psychologia wolnego wyboru. W werdykcie Szwedzkiej Akademii, uzasadniającym wybór do Nagrody Nobla (drugim kandydatem był L. Tołstoj), napisano, że wyróżniony został za "wybitne osiągnięcia literackie, w szczególności za idealizm, doskonałość artystyczną, a także niezwykłe połączenie duchowości i talentu". Dziś S.-P. należy do poetów niemal całkowicie zapomnianych.
- Sully Prudhomme, właśc. Ren François Armand P., (1839-1907)