("Księga Drogi i Cnoty")
biblia taoizmu autorstwa Lao-tsy ("Sędziwy Mistrz"), żyjącego prawdop. w VI w. p.n.e., nazywanego ze względu na brak danych o jego życiu "mędrcem ukrytym". T. dzieli się na dwie księgi, z których pierwsza zawiera 37, druga 44 rozdziały. Tekst lakoniczny, urywany, w wielu fragmentach enigmatyczny, daje możliwość licznych interpretacji. Kluczowym pojęciem księgi jest tao, tłumaczone jako "nieaktywna prazasada", "brak", "niebyt", "nieistnienie". Tao, paradoksalnie, jest pustką wypełnioną potencjalnościami, jako niebyt jest źródłem wszelkiego bytu, jako powstrzymanie się od działania stanowi przyczynę zmian we wszechświecie. Filozofia polegająca na życiu w zgodzie z tao nosi nazwę taoizmu i jest etyką opartą na nieinterwencji. Najwyżej stawianymi przez nią cnotami są: bierność, rozwaga, powstrzymanie się od działania, wyrzeczenie się pragnień, ubóstwo i odwrót od świata rzeczy. Religia taoistyczna narodziła się w II w. i wchłonęła liczne elementy wywodzące się z ludowego szamanizmu; neotaoizm zajął się poszukiwaniem nieśmiertelności nie tylko duchowej, ale i fizycznej; ma ona być osiągnięta poprzez odpowiednie techniki oddechowe, stosowanie medykamentów, talizmanów i alchemicznych eliksirów. Poszukiwania neotaoizmu wywarły wpływ na rozwój chiń. medycyny. Za ojców taoizmu, oprócz Lao-tsy, uważa się Czuang-tsy i Lie-tsy, autora Prawdziwego klasyka doskonałej pustki. T. jest najczęściej przekładanym na Zachodzie chiń. tekstem; za każdym razem, wskutek swojej wieloznaczności, przybiera inny kształt.
- TAOIZM, obok drugi z gł. systemów...